پادشاه وکنیزان ( داستانی از مثنوی )
پادشاه
قدرتمند و توانایی, روزی برای شكار با درباریان خود به صحرا رفت, در راه
كنیزك زیبایی دید و عاشق او شد. پول فراوان داد و دخترك را از اربابش خرید,
پس از مدتی كه با كنیزك بود. كنیزك بیمار شد و شاه بسیار غمناك گردید. از
سراسر كشور, پزشكان ماهر را برای درمان او به دربار فرا خواند, و گفت: جان
من به جان این كنیزك وابسته است, اگر او درمان نشود, من هم خواهم مرد. هر
كس جانان مرا درمان كند, طلا و مروارید فراوان به او می‌دهم. پزشكان گفتند:
ما جانبازی می‌كنیم و با همفكری و مشاوره او را حتماً درمان می‌كنیم. هر
یك از ما یك مسیح شفادهنده است. پزشكان به دانش خود مغرور بودند و یادی از
خدا نكردند. خدا هم عجز و ناتوانی آنها را به ایشان نشان داد. پزشكان هر چه
كردند, فایده نداشت. دخترك از شدت بیماری مثل موی, باریك و لاغر شده بود.
شاه یكسره گریه می‌كرد. داروها, جواب معكوس می‌داد. شاه از پزشكان ناامید
شد. و پا به مسجد رفت و در محرابِ مسجد به گریه نشست. آنقدر گریه كرد
كه از هوش رفت. وقتی به هوش آمد, دعا كرد. گفت ای خدای بخشنده, من چه
بگویم, تو اسرار درون مرا به روشنی می‌دانی. ای خدایی كه همیشه پشتیبان ما
بوده‌ای, بارِ دیگر ما اشتباه كردیم. شاه از جان و دل دعا كرد, ناگهان
دریای بخشش و لطف خداوند جوشید, شاه در میان گریه به خواب رفت. در خواب دید
كه یك پیرمرد زیبا و نورانی به او می‌گوید: ای شاه مُژده بده كه خداوند
دعایت را قبول كرد, فردا مرد ناشناسی به دربار می‌آید. او پزشك دانایی است.
درمان هر دردی را می‌داند, صادق است و قدرت خدا در روح اوست. منتظر او
باش.
اشتراک گذاری در تلگرام
درباره این سایت